HUGO BROOS DERDE EREBURGER VAN JABBEKE



Hugo Broos werd op dinsdag 2 mei gehuldigd als ereburger van Jabbeke. In zitting van de gemeenteraad van 6 maart 2017 werd besloten om Hugo, woonachtig te Varsenare, omwille van zijn lange en voorbeeldstellende carrière - bekroond met het behalen van de titel in de Afrikacup 2017 als trainer van het landenteam Kameroen. Coryfeeën als Henk Houwaart, Michel Verschueren, Michel D'hooge en René Verheyen kwamen Hugo persoonlijk feliciteren.

FOTO'S VIERING / ARCHIEFFOTO'S VIDEOMATERIAAL

DE CARRIÈRE VAN HUGO


Hugo Broos werd geboren te Leuven op 10 april 1952 en startte zijn carrière als voetballer te Humbeek. Op 11-jarige leeftijd sloot hij zich aan bij Humbeek FC, waar hij als tiener zijn debuut maakte bij het eerste elftal. Hij speelde er van 1963 tot 1970.

ANDERLECHT HAALT TALENT BINNEN


Op z’n achttiende wordt hij als talentvolle verdediger binnengerijfd door RSC Anderlecht. Broos belandde in een ploeg bestaande uit iconen als Paul Van Himst , Wilfried Puis en Jan Mulder. Hij was niet de meest technische voetballer, maar bovenal een harde werker en solide speler.

Na Sinibaldi kwam Georg Kessler aan het roer, een strenge leermeester met zware fysieke trainingen. Hugo floreerde en werd een vaste waarde tot zijn overstap naar Brugge in 1983. In tegenstelling tot verdedigers als Gilbert Van Binst en Erwin Vandendaele was Hugo weinig aanvallend ingesteld. Met zijn zuivere tackle en kopbalsterkte bestond de hoofdtaak dan ook de spitsen van de tegenstander uit de wedstrijd te houden, iets wat hij met verve uitvoerde.

Met Anderlecht won hij in 1972 voor het eerst de dubbel, gevolgd door een finaleplaats in de Europacup II vier jaar later. In die finale werd West Ham United thuis weggeveegd met 4-2. Later dat jaar versloeg paars-wit ook nog Bayern München in twee duels voor de Europese Supercup. Na de winst in 1976 herhaalde Anderlecht het huzarenstukje in 1978 met een klinkende 4-0 overwinning op Austria Wien. Met de winst tegen Liverpool FC was ook de tweede Europese Supercup binnen.

Na de gouden jaren 70 zochten heel wat kernspelers (onder meer Rob Rensenbrink, Ludo Coeck, Arie Haan) andere oorden op en drong er zich een nieuwe generatie op. Begin jaren 80 dreigde Hugo onder trainer Ivic omwille van een rugblessure uit het elftal te vallen. Er waren ondertussen aanbiedingen van AA Gent, FC Sochaux en Rennes, maar die legde hij naast zich neer. Anderlecht sloot het seizoen 1980-1981 opnieuw af als kampioen. In 1983 werd het roer overgenomen door Paul Van Himst, wat Hugo een pak minder speelkansen opleverde. Centraal koos Van Himst immers doorgaans voor Peruzovic en Morten Olsen. Uiteindelijk kon Hugo alsnog aantreden in de finale van de UEFA-cup, waarin Anderlecht Benfica versloeg.

VAN BINST OVERTUIGT HUGO


Gewezen ploegmaat Gilbert Van Binst - ondertussen assistent van Georg Kessler bij Club Brugge – kan Hugo overtuigen om in 1983 over te stappen naar Club Brugge. Een contract werd als snel getekend na korte onderhandelingen met toenmalig voorzitter Fernand De Clerck en manager Antoine Vanhove. Met zijn ervaring werd Hugo als snel één van de natuurlijke leiders. Sinds de overstap naar Club vestigde Hugo zich ook in Jabbeke.

Het was wachten op prijzen tot de komst van trainer Henk Houwaart. In 1986 resulteerde dit in de bekerwinst tegen stadsrivaal Cercle Brugge (3-0). Niettegenstaande Club evenveel punten haalde als Anderlecht, moest het na testwedstrijden de duimen leggen.

De wraak was zoet in 1987 na een indrukwekkend Europatraject. Zenit Leningrad bezorgde Club met een 0-2 nederlaag aanvankelijk een wrang gevoel. Brugge rechtte de rug en zette de scheve situatie thuis met klinkende een 0-5 recht. In de tweede ronde werd ook Rode Ster Belgrado ingeblikt met 4-0, nadat de heenwedstrijd met 1-3 werd verloren. De stevige thuisreputatie werd bevestigd toen Club Borussia Dortmund – na alweer een verloren heenwedstrijd (0-3) – verpletterde met 5-0. In de kwartfinale ging ook Panathinaikos voor de bijl. RCD Espanol was evenwel in de halve finale een maatje te groot. De 0-3 uit de heenwedstrijd kon niet worden rechtgezet thuis, waar Club alsnog 2-0 speelde. Datzelfde jaar leverde uiteindelijk wel de eerste landstitel sinds 1980 op. Twee weken na de competitie speelde Club nog om de Supercup tegen Anderlecht en won met het kleinste verschil.

Na die wedstrijd besloot Hugo op 36-jarige leeftijd om een punt te zetten achter zijn glansrijke carrière als voetballer.

HUGO ALS RODE DUIVEL


Hugo Broos maakte in 1974 zijn debuut voor de nationale ploeg van België. Het was toenmalig bondscoach Raymond Goethals die hem voor het eerst selecteerde. Hugo mocht op 13 maart 1974 een volledige wedstrijd spelen tegen West-Duitsland, waarin België verloor met 1-0.

In 1979 zorgde een rugblessure ervoor dat Hugo buiten de nationale ploeg viel. Hij miste het EK 1980 en zag hoe vervanger Luc Millecamps volledig doorbrak.

In november 1985 kwam bondscoach Guy Thys door heel wat geblesseerden en geschorsten opnieuw uit bij Hugo. Thys riep hem op voor de belangrijke barragewedstrijd tegen Nederland. De Rode Duivels moesten immers in De Kuip een 1-0 zege tegen Oranje verdedigen. België kwam 2-0 achter, maar een late goal van Georges Grün zorgde er toch nog voor dat de Duivels naar het wereldkampioenschap in Mexico mochten. Na afloop feliciteerde Thys de toen 33-jarige Hugo en beloofde hem als hij niet geblesseerd zou raken een plaats in de WK-selectie. Hugo raakte niet geblesseerd en mocht in juni 1986 mee naar Mexico.

Op het WK speelde Broos in de eerste wedstrijd tegen gastland Mexico. De Duivels verloren met 1-2, waarna hij op de bank belandde. In de derde groepswedstrijd werd Hugo als rechtsachter ingezet, waarop België gelijk speelde tegen Paraguay en zich plaatste voor de tweede ronde.

Daarin versloegen de Rode Duivels de Sovjet-Unie na verlengingen – een voor velen memorabele westrijd. In de kwartfinale stond Spanje op het programma. Ploegmaat bij Brugge, Jan Ceulemans, bracht België op voorsprong. Broos viel in het slot van de partij in voor aanvaller Danny Veyt.

Bondscoach Thys hoopte de voorsprong te bewaren, maar zag hoe Spanje niet veel later toch wist gelijk te maken. Er kwamen verlengingen en uiteindelijk ook penalty's. Broos nam de derde strafschop voor België en scoorde. De Rode Duivels wonnen uiteindelijk met 4-3. In de halve finale tegen het Argentinië van stervoetballer Diego Maradona kwam Broos niet in actie. De Duivels verloren het duel met 2-0. In de wedstrijd om de derde plaats verloor België met 4-2 van Frankrijk.

STATISTIEKEN VAN DE VOETBALCARRIERE


Hugo speelde 512 competitiewedstrijden, 74 bekerwedstrijden, 70 Europese westrijden en haalde 24 caps voor de nationale ploeg. Daarnaast werd Hugo Belgisch kampioen in 1972, 1974, 1981 en 1988, won hij de Beker van België in 1972, 1973, 1975, 1976 en 1986, de Supercup in 1986 en 1988. Als kroon op het werk volgde de Trofee Jules Pappaert in 1977 en 1983.

Europees vertaalde het succesverhaal zich in de Europacup II in 1976 en 1978, de Europese Supercup in 1976 en 1978 en de Uefa-cup in 1983. Met de Rode Duivels werd uiteindelijk de halve finale bereikt op het WK Mexico in 1986.

HET BEGIN VAN DE TRAINERSCARRIERE


Toen Hugo in 1988 een punt zette achter zijn spelerscarrière, waren er plannen om aan de slag te gaan als technisch directeur bij Club. Uiteindelijk kwam het niet zo ver en kon hij aan de slag als trainer van RWDM. Hij was er werkzaam onder technisch directeur Paul Van Himst. Na een nederlaag op de slotspeeldag bij nota bene Club Brugge, degradeerde RWDM naar tweede klasse. Hugo werd vervolgens hoofdtrainer en promoveerde meteen terug naar de hoogste klasse.

Na drie seizoenen was het lied bij RWDM gezongen en keerde Hugo terug naar bakermat Club Brugge als opvolger van Georges Leekens. De aanvoerdersband werd na de fin de carrière van Ceulemans doorgegeven aan Franky Van der Elst. In zijn eerste seizoen werd met het sterke team (onder meer Van der Elst, Amokachi, Verheyen, Borkelmans, Staelens, Verlinden) onmiddellijk de landstitel veroverd. Midden jaren 90 volgde een nieuwe landstitel, bekerwinst en zelfs een dubbel.

In 1997 ruilde Hugo Brugge voor Moeskroen, de toenmalige verdienstelijke derde in de competitie. In zijn eerste seizoen zakte Moeskroen terug naar de middenmoot. Met versterkingen als Pierre, Lawarée en de broers Zewlakow groeide Moeskroen al snel weer uit tot subtopper. In 2002 werd de bekerfinale uiteindelijk verloren van Club Brugge (3-1), meteen ook het laatste jaar bij de Henegouwse club.

Na het vertrek van Aimé Antheunis bij Anderlecht naar de nationale ploeg leek Hugo de meest geschikte persoon om hem op te volgen. Hugo keerde terug naar de club waar hij zelf dertien seizoenen voor gevoetbald had. In zijn eerste seizoen slaagde hij er niet in om Anderlecht naar de titel te loodsen. Een jaar later introduceerde Hugo Vincent Kompany een van de grootste Belgische talenten en veroverde met paars-wit zijn derde titel als trainer. Na het seizoen werd hij ook voor de derde keer verkozen tot Trainer van het Jaar.

Anderlecht wist zich een seizoen later te plaatsen voor de Champions League, maar in de groepsfase verloor paars-wit elke wedstrijd. Hugo’s positie bij Anderlecht kwam op de helling te staan. Een maand na de winterstop werd hij voor het eerst in zijn carrière ontslagen. Broos werd opgevolgd door zijn assistent en oud-ploegmaat Frank Vercauteren.

In juni 2005 werd hij als trainer aangeworven door KRC Genk. In zijn eerste seizoen werd hij met de Limburgers vijfde in de competitie. Een jaar later deed Genk lange tijd mee om de titel. De club ging op 30 september 2006 met 1-4 winnen in het Astridpark, maar toch was het uiteindelijk Anderlecht dat kampioen werd. Genk werd vice-kampioen en greep net naast een derde titel. Hugo werd achteraf voor de vierde keer verkozen tot Trainer van het Jaar. Op 23 februari 2008, na een 0-1 nederlaag in de derby tegen STVV en een 2 op 21 in de laatste zeven matchen, gingen Broos en Genk in onderling overleg uit elkaar.

In december 2008 tekende Broos een contract voor zes maanden bij Panserraikos FC. Het was zijn eerste buitenlandse opdracht. Hij slaagde erin om het team in de hoogste divisie te houden. Een half jaar later begon Broos aan zijn tweede buitenlandse avontuur bij het Turkse Trabzonspor, waar hij trainer én technisch directeur werd. Op 22 november 2009 werd hij ontslagen na de vijfde nederlaag van dat seizoen.

Na een periode van bijna een jaar zonder club tekende hij op 27 oktober 2010 een contract voor 1,5 jaar bij Zulte Waregem, waar Bart De Roover na de tegenvallende resultaten ontslagen werd. Op 23 mei 2011 werd zijn functie als trainer na één seizoen beëindigd.

In augustus 2011 werd Broos bij Al Jazira Club de assistent van Frank Vercauteren, die destijds bij Anderlecht zelf de assistent was van Hugo. De twee speelden in het verleden ook samen bij Anderlecht. In maart 2012 werden ze samen aan de deur gezet.

Begin juli 2014 ging Broos als hoofdcoach aan de slag bij het Algerijnse JS Kabylie. De toen 62-jarige trainer werd er in augustus 2014 geconfronteerd met een dodelijke incident. Supporters van Kabylie waren niet tevreden met een 2-1 nederlaag van hun team en bekogelden de spelers met stenen uit de tribune. Een projectiel raakte de Kameroense spits Albert Ebossé op het hoofd, waarna die overleed. Op 26 september 2014 gaf Broos zijn ontslag bij de club, onder andere omwille van een te grote inmenging van de voorzitter van de club.

Eind november 2014 ging Hugo opnieuw aan de slag als hoofdcoach in de Algerijnse competitie bij voetbalclub NA Hussein Dey. Op 1 februari 2015 was het avontuur afgelopen en werd hij ontslagen wegens slechte resultaten. Een dag later had de Algerijnse voetbalclub het vertrouwen in de Belgische coach opnieuw uitgesproken, waardoor Hugo - nog geen drie maanden in dienst bij de degradatiekandidaat - actief blijft in Algerije. Zijn assistent, Farid Zamiti, werd wel de laan uitgestuurd.

NAAR HET HOL VAN DE ONTEMBARE LEEUWEN


Op 18 februari 2016 werd Hugo bondscoach van Kameroen. Het was zijn eerste job als bondscoach. In juni 2016 kwalificeerde hij zich met Kameroen voor de Africa Cup 2017, eindigde bij het eindtoernooi als tweede in groep A en schakelde vervolgens Senegal en Ghana uit, waardoor het land voor de zevende keer de finale bereikte.

Onder zijn leiding werd de Afrika Cup van 2017 gewonnen. In de finale werd Egypte met 2-1 verslagen. Invallers Nicolas N'Koulou en Vincent Aboubakar zorgden voor de 2-1 overwinning, nadat Mohamed Elneny in de eerste helft voor een Egyptische voorsprong had gezorgd. Het was de vijfde eindoverwinning voor Kameroen.

Hugo is hiermee de eerste Belgische coach die op een internationaal eindtoernooi tussen landenteams een prijs pakt sinds Raoul Daufresne de la Chevalerie op de Olympische Zomerspelen 1920.

STATISTIEKEN VAN DE TRAINERSCARRIERE


Hugo was/is in chronologische volgorde trainer van RWDM (1988-1991), Club Brugge (1991-1997), Excelsior Moeskroen (1997-2002), RSC Anderlecht (2002-2005), Pansserraikos (2005-2009), Trabsonspor (2009), Zulte Waregem (2010-2011), Al Jazira Club (2011-2012), JS Kabylie (2014), NA Hussein Dey (2014-2015) en Kameroen (2016-heden).

Een indrukwekkend palmares van titels: Belgisch kampioen in 1992, 1996 en 2004, de Beker van België in 1995 en 1996, de Supercup in 1991, 1992, 1994 en 1996 en de Trofee Jules Pappaert in 1995. Uiteindelijk werd Hugo verkozen tot trainer van het jaar in 1992, 1996, 2004 en 2007.

Hugo ligt uiteindelijk nog onder contract bij Kameroen tot volgend jaar. Menig voetballiefhebber koestert misschien wel de stille verwachting – dat mocht Michel Preudhomme Brugge verlaten – dat Hugo terugkeert naar zijn geliefde Brugge.

HUGO DERDE EREBURGER VAN JABBEKE


Hugo werd als derde verdienstelijke – na Johan Musseeuw en Bruce Sundlun – ereburger van Jabbeke, niet alleen uit respect met bovenal voor de toonaangevende en voorbeeldstellende carrière, bekroond met het behalen van de titel in de Afrikacup 2017 als trainer van het landenteam Kameroen. Een duidelijk geëmotioneerde Hugo bedankte Jabbeke voor de betoonde eer, de Kameroense delegatie en bovenal zijn familie.



Nieuws /