Het leven in de gevangenis staat de laatste tijd erg in de actualiteit. Wij konden diverse getuigenissen horen en ook soms de bijhorende emoties zien op TV. Is dat de werkelijkheid? Is dat in alle gevangenissen zo? Hoe is het leven in een cel of heeft men de uitzendingen "goed" gemonteerd? Waarom is het nodig dat men kan koken in zijn cel? Kunnen ze kiezen uit verschillende menu’s? Werkt fitness helend of is dat alleen maar omdat ze er nog stoerder zouden uitzien? Heeft het zin de mensen zo lang op te sluiten of moeten ze nog langer opgesloten worden?
Bernard Vanhoorelbeke werkt als vrijwilliger in de het Penitentiair Complex te Brugge. Zijn kalender telt inmiddels 70 kalenderjaren. "De mens" heeft altijd een belangrijke plaats ingenomen in zijn leven. We kunnen hem dus zeker zeer sociaal noemen.
Van opleiding is hij elektricien en de laatste jaren van zijn beroepscarrière was hij verantwoordelijk voor de technische dienst bij een isolatieproducerend bedrijf. Dat betekent dat men hem ook daar naar waarde wist te schatten. Nog voor zijn brugpensioen ( 60 jaar) nam hij al deel aan de gespreksgroepen in de gevangenis via "Tralies uit de weg". Dat is een project dat een brug wil vormen tussen de gemeenschap buiten en binnen de muren van de gevangenissen in de hoop er toe bij te dragen de kloof tussen beiden wat te dichten.
Sinds 2009 is hij begonnen met veldwerk in de gevangenis van Brugge. Vanuit de Rooms Katholieke aalmoezeniersdienst bezoekt hij mensen in hun cel in de afdeling M2 : kort gestraften en voorarresten. Na enige tijd vroeg men hem vanuit de dienst of hij de beschuldigden tijdens hun assisenprocessen wilde bijstaan.
Gezien hij gepensioneerd is, heeft hij daarvoor voldoende vrije tijd. Hij huldigt de stelling dat de mens meer is dan de feiten die hij/zij gepleegd hebben. Tijdens het proces kijkt hij alleen naar de mens (die bij hem centraal staat) en niet naar de dader. Wie zijn wij om iemand te veroordelen? Justitie en de publieke opinie zullen daar wel voor zorgen.